«Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι»

«Herr Puntila und sein Knecht Matti»



του ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Σκηνοθεσία του PeterKupke



ΑΠΟ ΤΗ NEWSTAR

Από 9 έως 22 Φεβρουαρίου στους κινηματογράφους.





Tο αριστούργημα του ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ που παίχτηκε το 1979 στο BERLINER ENSEMBLE το ιστορικό θέατρο που ίδρυσε ο ίδιος και κινηματογραφήθηκε άψογα από την κρατική τηλεόραση της DDR.



Η ανελέητη σάτυρα του Μπρέχτ για την διάκριση των τάξεων .



«Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι» ένα από τα ωραιότερα και ωριμότερα έργα του μεγάλου δραματουργού, μετά την αυτοεξορία του, όπου ο λόγος του χρησιμοποιεί το χιούμορ από τη μια και τον κοφτερό του λόγο από την άλλη.



Λαϊκά αναγνώσματα μέσα από χιούμορ, λυρισμό αλλά σκληρότητα απογυμνώνουν το ταξικό χάσμα και ταυτόχρονα τη διαχρονικότητα της εκμετάλλευσης.



Ένα έργο γεμάτο λυρισμό, ένα ποιητικό λαϊκό πανηγύρι που προβάλλει τις ταξικές διαφορές και τις σχέσεις μεταξύ τους, με μια αφηγητική ποιητική αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνία και την γαλήνη των Φιλανδικών τοπίων.





Οι μαθητές του Μπρέχτ, οι εκλεκτοί ηθοποιοί επικού θεάτρου κινηματογραφημένοι στο BERLINER ENSEMBLE το θέατρο που ίδρυσε ο ίδιος.



Μπέρτολτ Μπρέχτ , ο ποιητής που βγήκε μέσα από τα Μαύρα Δάση,

το «διδακτικό» και «ανθρωπιστικό» θέατρο που για χρόνια υπηρέτησε,

όχι μόνο δεν φθάρηκαν με το χρόνο, αλλά παραμένουν ακόμα το ίδιο επίκαιρα.



Η ‘αποστασιοποίηση’ του Μπρέχτ εκμεταλλεύεται τη δύναμη που έχει η αναστολή της αφηγηματικής συνέχειας για να οικοδομηθεί η δυνητική αντίρρηση του θεατή, η αναίρεση του οικείου χαρακτήρα των γεγονότων,

η υπονόμευση της ταύτισης, της συμμετοχής.

Η διακοπή παρέχει το πεδίο μιας δυνητικής κριτικής απόστασης και συμμετοχής του θεατή.

«Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι»

«Herr Puntila und sein Knecht Matti»

Έγχρωμη, 1979, Διάρκεια 156΄

ΣΕΝΑΡΙΟ:	Bertolt Brecht (θεατρικό)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ:	Peter Kupke
ΜΟΥΣΙΚΗ:	Paul Dessau
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΟΥΝ:	Ekkehard Schall, Carmen-Maja Antoni, Hans-Peter Reinecke
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ:	Harry Münzhardt

Υπόθεση

Η Φιλανδή ποιήτρια Έλλα Βουολιγιόκι αφηγείται στον Μπέρτολτ Μπρέχτ όταν αυτοεξόριστος φιλοξενείται στο κτήμα της. Ο μεγάλος διαλεκτικός του θεάτρου, ο ποιητής και φιλόσοφος εμπνέεται και μας ταξιδεύει στα Δάση του Βορρά.

Ο γαιοκτήμονας Γιόχαν Πούντιλα χρησιμοποιεί την πονηριά και το μεθύσι ενός πρωτόγονου αγγίζει τα άκρα, από τη μια η αθωότητα και από την άλλη η ρεαλιστική και χυδαία όψη. Εξουσιάζει ό,τι βρεί, ανθρώπους και σχέσεις, που αποκαλύπτουν μέσα από καθημερινές καταστάσεις την ταξική διαφορά ανάμεσα στην ιδιοκτησία και τον εργάτη. Ο αφέντης Πουντίλα κυριεύεται από το πάθος της εξουσίας και της δύναμης, έχει αποφασίσει να πληρώσει με το τίμημα της ψυχικής του μοναξιάς και βρίσκεται απέναντι σε αυθεντικούς ανθρώπους που αγωνίζονται με αξίες για την επιβίωσή τους.

Ο σωφέρ Μάττι, ο ιδανικός υπηρέτης βρίσκεται κάτω από τον απόλυτο έλεγχό του, πιστός και ειλικρινής ως την στιγμή που αποφασίζει να απελευθερωθεί και να επαναστατήσει με τη φυγή του.

Στο πλευρό του ακόμη και η κόρη του κυρίου Πουντίλα, μια νέα αστή που κυριεύεται από νεανικό ενθουσιασμό, όπως και η εργατική τάξη που τον περιβάλλει, εργάτες, υπηρέτριες και όλοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται στην καθημερινότητα με μόχθο απέναντι στην φτώχεια.

Όλοι τους προσπαθούν, άλλοτε πολεμώντας τον εξαντλητικό πόνο και άλλοτε με χιούμορ απέναντι στο «θηρίο» της εκμετάλλευσης που τους φτάνει στα όρια της αντοχής τους.

Το ταξικό χάσμα αποκαλύπτεται στην κόρη του κυρίου Πουντίλα που δεν θα καταφέρει να συνεχίσει παρά την προσπάθειά της να αντιμετωπίσει με ανθρωπιά τον συνάνθρωπο.

Λαικές αφηγήσεις με χιούμορ και λυρισμό με την θεατρική απόδοση του σπουδαίου συγγραφέα Μπέρτολτ Μπρέχτ.







ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ

Tο αριστούργημα του ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ που παίχτηκε το 1979 στο BERLINER ENSEMBLE το ιστορικό θέατρο που ίδρυσε ο ίδιος και κινηματογραφήθηκε άψογα από την κρατική τηλεόραση της DDR.

«Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι» του Μπρεχτ, είναι από τα σπουδαιότερα έργα του, που συγκινούν το κοινό, μια ιστορία βασισμένη σε λαϊκά ιστορίες, ανάμεσα στην σκληρότητα από τη μια και το χιούμορ και το λυρισμό από την άλλη, που αναδεικνύει την πραγματικότητα και την διαχρόνικότητα της.

Ο Μπερτολτ Μπρέχτ δημιουργεί πάνω σε στερεότυπα λαϊκά με το δικό του απλό τρόπο, μέσα από το επικό θέατρο που είναι και ιδρυτής του. Ένα έργο γεμάτο λυρισμό, ένα ποιητικό λαϊκό πανηγύρι που προβάλλει τις ταξικές διαφορές και τις σχέσεις τους μεταξύ τους και μια αφηγητική αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνία και την γαλήνη των Φιλανδικών τοπίων.

Ο ποιητής φιλόσοφος και θεατρικός συγγραφέας Μπρέχτ φωτίζει με το μοναδικό ανθρώπινο βλέμμα του αλήθειες της καθημερινής ζωής που περνούν απαρατήρητες κάτω από τη δυσβάσταχτο καθημερινό αγώνα.

Το χιούμορ, που τροφοδοτεί τις μειωμένες αντοχές με δύναμη, στους ανθρώπους του μόχθου, δίνει στο λόγο του Μπρέχτ το βήμα να φτάσει στο άλλο άκρο των μηνυμάτων, του κοφτερού λόγου του ενάντια στην άγνοια, τον ατομικισμό και τελικά την υποταγή στην εκμετάλλευση.

Ο λόγος του Μπρεχτ εξακολουθεί να συνομιλεί με όλους τους εκμεταλλευόμενους ανθρώπους και λαούς, και κατάφερε να συνδέσει τον πλούτο της σκέψης και τη λαϊκή απλότητα έκφρασης.

«Ο αφέντης Πούντιλα και ο δούλος του Μάττι» ένα από τα ωραιότερα και ωριμότερα έργα του μεγάλου αυτού δραματουργού. Καθώς προελαύνουν τα χιτλερικά στρατεύματα, ο Μπρεχτ αυτοεξορίζεται. Μετά τη Δανία και τη Σουηδία, όπου γράφει το 1939 τη «Μάνα Κουράγιο» και τον «Καλό άνθρωπο του Σετσουάν», φτάνει το 1940 στη Φινλανδία.

Τότε στην εξορία έγραψε το έργο αυτό όπου μίλησε με τρυφερότητα για την τραχύτητα αυτού του κόσμου, ο Μπρέχτ είναι η φωνή του σήμερα και του αύριο, και πάντα διαχρονικός ο λόγος του, θα αγγίζει τις συνθήκες εκμετάλλευσης που είναι ίδιες σε κάθε εποχή της ιστορίας.

Μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος και τα έργα του, είναι καλός και κακός, φωτεινός και σκοτεινός, αγρίμι και ήμερο αρνί. Πλέοντας στο ρεύμα της ιστορίας, στην ατομική του βαρκούλα, ο άνθρωπος θα γέρνει πότε από δω, πότε από κει, ώσπου να ισορροπήσει ενώνοντας τον εαυτό του με το μεγάλο, το πλέον ουτοπικό παραμύθι: τη συλλογική παρουσία και δράση. Για να συνεχίσει να μπαίνει στη σκιά της εξουσίας και να βγαίνει από αυτήν, κρατώντας ζωντανή, αν μπορεί, τη δύναμη της αγάπης και άσβεστο μέσα του το κεράκι της ανθρωπιάς και της καλοσύνης.

Το μπρεχτικό θέατρο είναι λαϊκό, ψυχαγωγικό και διδακτικό, με επικές αφηγητικές αποχρώσεις. Δεν αποκόπτεται από το θεατή, ούτε είναι πάνω από αυτόν, αλλά αποτελεί συχνά μια κοινωνικοπολιτική προέκταση της όποιας θεατρικής πλατείας. Είναι επιπλέον πολύ γνωστή η γοητεία που άσκησε το ασιατικό θέατρο στο συγγραφέα και πρέπει να αναφέρουμε ότι βρήκε στις συγκεκριμένες υποκριτικές μεθόδους και την αναπαραστατική τεχνική, έναν ιδανικό τρόπο αποτύπωσης των δικών του θεωριών περί θεάτρου και έκφρασης.

Οι ηθοποιοί μάχονται να αποστασιοποιηθούν από τους ήρωες και να βλέπουν κριτικά και με στραγγισμένα συναισθήματα τις πράξεις και τις αμφιθυμίες τους.





ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ

Μέσα από ταξική προσωποποίηση και τη δύναμη της συνήθειας ο Μπρέχτ δημιουργεί μέσα από καθημερινούς χαρακτήρες τον εκμεταλλευτή Κύριο Πουντίλα το υποταγμένο υπηρέτη του Μάττι, που τελικά επαναστατεί και της αυθόρμητης και ενθουσιώδους νεαρής κόρης του που ξεσηκώνεται αλλά τελικά δεν τα καταφέρνει.

Οι ξεχωριστοί ηθοποιοί του θεατρικού που κινηματογραφήθηκε μέσα στο ιστορικό θέατρο BERLINER ENSEMBLE το ιστορικό θέατρο που ίδρυσε ο ίδιος, βλέπουμε τους αγαπημένους ηθοποιούς του Μπρέχτ, αυτούς που διάλεξε ο ίδιος διακρίνοντας το ταλέντο τους να ερμηνεύσουν τα έργα του. Είναι εκείνοι οι ηθοποιοί που στάθηκαν για πολλά χρόνια δίπλα του στις παραστάσεις που έστησε ο ίδιος και που έμειναν πιστοί ακόμη και μετά το θάνατό του, συνεχίζοντας να ανεβάζουν τα έργα του ακολουθώντας τις συμβουλές του επικού θεάτρου όπως αυτός τους υπέδειξε, ενσαρκώνοντας το έργο του για πολλά χρόνια μετά.

Ekkehard Schall

Γεννήθηκε το 1930 και πέθανε το 2005, σε ηλικία εβδομήντα πέντε χρονών.

Ο Σαλλ ήταν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς του θεάτρου BerlinerEnsembles, το θέατρο που ίδρυσε ο ίδιος ο Μπρεχτ και μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του γερμανικού Θεάτρου. Θεωρήθηκε ως ο κατεξοχήν ερμηνευτής του Μπρεχτ, αφού απέδωσε με τον πιο πιστό τρόπο σχεδόν όλους τους ήρωες του μεγάλου δραματουργού. Ο ίδιος ο Μπρεχτ το 1952 τον επέλεξε από την ανατολικογερμανική επαρχία φέρνοντάς τον να παίξει στο θέατρό του.

Ο Σαλ καθιερώθηκε μέσα από τους ήρωες του Μπρεχτ, αφού ενσάρκωσε και έπαιξε περισσότερους από εξήντα ρόλους μόνο στο BerlinerEnsemble.

Επίσης ήταν πολύ συνδεδεμένος με την οικογένεια Μπρεχτ. Παντρεύτηκε την κόρη του Μπάρμπαρα Μπρεχτ, με την οποία έζησε ως τα τελευταία χρόνια της ζωής του.

HansPeterReinecke

Ο Χανς Πέτερ Ράινεγκε, γεννήθηκε το 1941 και πέθανε το 2005. Από το 1964 έπαιζε στο BerlinerEnsemle και ενσαρκώνει 59 βασικούς ήρωες του Μπρεχτ. Αξέχαστες είναι οι ερμηνείες του σε θεατρικά που έπαιζε δίπλα στον ¨Εκχαρντ Σαλλ.





ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ

Γερμανός δραματουργός, λιμπρετίστας, συγγραφέας, ποιητής, θεωρητικός του θεάτρου και σκηνοθέτης. Το έργο του, πάνω από δεκατρείς χιλιάδες σελίδες, περιλαμβάνει θεατρικά έργα, ποιήματα, πεζά, θεωρητικά κείμενα για το θέατρο, τον κινηματογράφο, την τέχνη, τη λογοτεχνία, μελέτες, σχόλια, σημειώσεις, ημερολόγια. Ο Μπρεχτ γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1898 στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας. Μαθητής ακόμη στο γυμνάσιο (1908- 1916) δημοσιεύει τα πρώτα του κείμενα, ποιήματα και διηγήσεις, στο περιοδικό του σχολείου του και στην τοπική εφημερίδα. Το 1917, γράφεται στο τμήμα λογοτεχνίας της Φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Λούντβιχ Μαξιμίλιαν του Μονάχου, όπου παρακολουθεί σχεδόν αποκλειστικά τα μαθήματα του Αρτουρ Κούτσερ, θεατρολόγου και φίλου του Φρανκ Βέντεκιντ.

Γράφει ποιήματα και θεατρικά κείμενα. Το «Εγκόλπιο Ευσέβιας» είναι η πρώτη του ποιητική συλλογή και θα ακολουθήσουν και άλλες, ενώ η ανατρεπτικότητά του και η συμβολή του στο παγκόσμιο θέατρο θα τον κάνουν να ονομαστεί ως ένας από τους μεγαλύτερους θεατρικούς συγγραφείς και δραματουργούς όλων των εποχών. Την ίδια στιγμή, ο Μπρεχτ ενδιαφέρεται και για την πολιτική και την κοινωνική κατάσταση και δίνει μια έντονη πολιτική χροιά στα κείμενά του. «Ο πόλεμος με ξεσήκωσε», γράφει ο ίδιος. Έτσι λοιπόν, το 1918 μία πολιτική αναταραχή στη Βαυαρία θα εμπνεύσει το «Βάαλ», το πρώτο του θεατρικό έργο. Παράλληλα, βρίσκει μεγάλη έλξη στην κομμουνιστική θεωρία: «Ήμουν είκοσι ετών όταν είδα τη λάμψη της μεγάλης πυρκαγιάς της Ρώσικης Επανάστασης», σημειώνει με ενθουσιασμό, και από τον επόμενο χρόνο ξεκινά τη συστηματική του επαφή με τον κομμουνισμό.

Το 1922 παντρεύεται την τραγουδίστρια της όπερας Μαριάν Ζοφ. Ένα χρόνο

αργότερα θα αρχίσει να φοιτά στην Μαρξιστική Εργατική Σχολή, όπου μελέτησε διαλεκτικό υλισμό και έπιασε και την πρώτη του δουλειά ως βοηθός σκηνοθέτη στο Θέατρο του Βερολίνου. Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία, το 1933, θα τον αναγκάσει να αυτοεξοριστεί.

Τα έργα του και τα γραπτά του απαγορεύονται στη Γερμανία. Οι παραστάσεις διακόπτονται από την αστυνομία. Μέσω Πράγας και Βιέννης θα βρεθεί στη Δανία, τη Φιλανδία και από κει μέσω Ρωσίας στις ΗΠΑ. «Η πνευματική απομόνωση εδώ είναι τρομακτική» γράφει ο ίδιος για το διάστημα που έζησε στην Αμερική. Μετά το τέλος του πολέμου θα επιστρέψει για να εγκατασταθεί στη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας μαζί με τη δεύτερη γυναίκα του και γυναίκα της ζωής του που τόσα χρόνια τον ακολούθησε στην εξορία, Χέλενε Βάιγκελ.

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έκανε μία από τις μεγαλύτερες τομές στο σύγχρονο θέατρο καθώς επιχείρησε να το απομακρύνει από τις μέχρι τότε συμβάσεις του θεάτρου της ψευδαίσθησης. Ο ίδιος διατύπωσε και εφάρμοσε στα έργα του τη θεωρία του «επικού θεάτρου» και εισήγαγε την τεχνική της αποστασιοποίησης, υπενθυμίζοντας διαρκώς στον θεατή την ιστορική διάσταση των όσων συντελούνται στη σκηνή. Αυτή η δραματική φόρμα σχετιζόταν με παρόμοιες μοντερνιστικές καινοτομίες της εποχής, όπως τα μυθιστορήματα του Τζέιμς Τζόις, το ιδεολογικό μοντάζ του Αϊζενστάιν, το κυβιστικό «κολλάζ» που εισήγαγε ο Πικάσο στη ζωγραφική. Όμως, αντίθετα με πολλές avant-garde καλλιτεχνικές προσεγγίσεις, ο Μπρεχτ δεν είχε σκοπό να καταρρίψει την έννοια της τέχνης αλλά ήθελε να της δώσει μια νέα λειτουργία, μια νέα διάσταση, μια νέα κοινωνική χρήση. Τα έργα του είναι επαναστατικά και αντιεξουσιαστικά.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία θα έρθει με τη διασκευή της «Όπερας των ζητιάνων». Διασκευασμένη ως «Η Όπερα της Πεντάρας» σε στίχους του Μπέρτολτ Μπρεχτ και μουσική του Κουρτ Βάιλ, θα αποτελέσει μια «γροθιά» στην αστική τάξη του Βερολίνου και προκάλεσε τεράστια αίσθηση στην παγκόσμια σκηνή μιούζικαλ. Στη διάρκεια του πολέμου τα έργα του είχαν έντονη αντιμιλιταριστική χροιά. Με το αντι-πολεμικό έργο του «Ταμπούρλα μες τη Νύχτα» (1922) θα κερδίσει το Βραβείο Κλάιστ. Η μεγάλη αλλαγή θα συντελεστεί κατά τη διάρκεια της εξορίας όταν και θα γράψει τα σημαντικότερα έργα του. Η Μαρξιστική φιλοσοφία και η κομουνιστική θεωρία θα τον επηρεάσουν καθοριστικά. Θα στραφεί και θα υπηρετήσει το «διδακτικό και ανθρωπιστικό» θέατρο. «Η δουλειά του Μπρεχτ είναι η πιο σημαντική και πιο πρωτότυπη στην ευρωπαϊκή δραματουργία από την εποχή του Ίμπσεν και του Στρίνμπεργκ» θα γράψει ο Ρέιμοντ Ουίλιαμς. Η επίδραση του έργου του ήταν μεγάλη σε πάρα πολλούς θεατρικούς συγγραφείς και σκηνοθέτες, ώστε να μιλάμε καθαρά για «μπρεχτική παράδοση» που περιλαμβάνει καλλιτέχνες όπως: Ντάριο Φο, Τζόαν Λίτλγουντ, Πίτερ Μπρουκ, Πίτερ Βάις, Πίνα Μπάους, Τόνι Κούσνερ και Κάριλ Τσώρτσιλ. Ταυτόχρονα, οι θεωρίες του και οι τεχνικές του έχουν επηρεάσει και σκηνοθέτες όπως: Ζαν-Λυκ Γκοντάρ, Λίντσεϊ Άντερσον, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ, Τζόζεφ Λόουζι, Ναγκίσα Οσίμα, Λαρς Φον Τρίερ και Χαλ Χάρτλεϊ.

Ο Μπρεχτ πέθανε το 1956 αφήνοντας πίσω μια τεράστια πνευματική και καλλιτεχνική κληρονομιά και ένα ανεπανάληπτο επαναστατικό πνεύμα, που εμπνέει ακόμα.



«Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι για να σκοτώσεις:

Μπορούν να σε μαχαιρώσουν στο στομάχι με μαχαίρι,

να σου κλέψουν το ψωμί,

να μη φροντίσουν για την ασθένεια σου,

να σε αναγκάσουν να ζεις σε μια τρύπα,

να σε βασανίσουν δουλεύοντας μέχρι το τέλος,

να αναγκάσουν να πας στον πόλεμο …

Μόνο μερικά από αυτά τα πράγματα είναι απαγορευμένα σε μία κοινωνία».

Μπέρτολτ Μπρεχτ.









«Είναι λογικός, καθένας τον καταλαβαίνει. Ειν' εύκολος.

Μια και δεν είσαι εκμεταλλευτής, μπορείς να τον συλλάβεις.

Είναι καλός για σένα, μάθαινε γι' αυτόν.

Οι ηλίθιοι ηλίθιο τον αποκαλούνε, και οι βρομεροί τον λένε βρομερό.

Αυτός είναι ενάντια στη βρομιά και την ηλιθιότητα.

Οι εκμεταλλευτές έγκλημα τον ονοματίζουν.

Αλλά εμείς ξέρουμε:

Είναι το τέλος κάθε εγκλήματος.

Δεν είναι παραφροσύνη, μα

Το τέλος της παραφροσύνης.

Δεν είναι χάος

Μα η τάξη.

Είναι το απλό

Που είναι δύσκολο να γίνει.»

Μπέρτολτ Μπρεχτ.





«Θέατρο σημαίνει παραγωγή ζωντανών απεικονίσεων συμβάντων παραδοσιακών ή φανταστικών ανάμεσα σε ανθρώπους με σκοπό την ψυχαγωγία»

Μπέρτολτ Μπρεχτ.





«Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί οι καιροί.

Θα λένε: Γιατί σιωπούν οι ποιητές τους;»

Μπέρτολτ Μπρεχτ.



«Δεν μαθαίνει κανείς μόνο από τον αγώνα

αλλά από την ιστορία των αγώνων .

Στην πάλη των τάξεων η νίκη σ΄ένα τόπο πάλης

πρέπει να χρησιμοποιηθεί για τη νίκη σ΄ένα άλλο τόπο.

Η ζωή εκείνων που απελευθερώθηκαν

από τους καταπιεστές τους μπορεί να είναι δύσκολη,

όπως όλων των πρωτοπόρων :

γιατί πρέπει να μετατρέψουν

το σύστημα των καταπιεστών

σε ένα νέο σύστημα».

Μπέρτολτ Μπρέχτ



«Ω σκύλα ρέγγα, αν δεν υπήρχες εσύ, οι δούλοι θα ζητούσαν χοιρινό

και τι θα γινόταν τότε η Πατρίδα;…»

Μπέρτολτ Μπρέχτ

«Ημερολόγιο επιστροφής»

Διασκευή της Ιωάννας Γκαβάκου

από το βιβλίο της Μαρίας Τσισκάκη – Γαλιατσάτου:

«Ελληνίδες σε ναζιστικά στρατόπεδα»
«Ο κόσμος παραμερίζει για να περάσει αυτός που ξέρει πού πηγαίνει»



Η παράσταση «Ημερολόγιο επιστροφής» αναφέρεται σε μια άγνωστη, σχεδόν, σελίδα της ιστορίας των γυναικών της Αντίστασης  κι αποτελεί διασκευή από την Ιωάννα Γκαβάκου του βιβλίου της Μαρίας Τσισκάκη- Γαλιατσάτου «Ελληνίδες σε ναζιστικά στρατόπεδα».



Η Μαρία Τσισκάκη-Γαλαιτσάτου, αγωνίστρια της Εθνικής Αντίστασης, επιβίωσε από την επώδυνη εμπειρία των ναζιστικών στρατοπέδων και μετά από μια πραγματική οδύσσεια επέστρεψε στην Ελλάδα, το 1945. Το 1946, ξεκίνησε να γράφει το κείμενο, όπου αποτυπώνει όσα έζησε. Στην εισαγωγή του βιβλίου της γράφει: «Δεν είμαι ιστορικός, ούτε λογοτέχνης για να γράφω περίτεχνα. Προσπάθησα να δώσω όσο πιο αληθινά, απλά και κατανοητά τα γεγονότα, όπως εγώ τα έζησα, τη φοβερή εκείνη εποχή. Άφησα να περάσουν τριάντα ολόκληρα χρόνια κι αυτό για να τα δώσω, όσο γίνεται, πιο αντικειμενικά, ώστε οι μεταπολεμικές γενιές να μη δοκιμάσουν ξανά αυτή την φοβερή εμπειρία». 


Η θεατρική μεταφορά του βιβλίου διατηρεί ακέραιο το λιτό, αφηγηματικό ύφος και το ήθος της μαρτυρίας, απ’ όπου αναβλύζει ως πηγή, που πότισε τον μηχανισμό της επιβίωσης, η ιδιοσυγκρασία των Ελληνίδων. Η μαρτυρία δημιουργεί την εικόνα του κουρελιασμένου πολυεθνικού μεταπολεμικού τοπίου της Ευρώπης μέσα στο οποίο η γυναίκα αυτή με τις συντρόφισσές της, δραπέτισσες των στρατοπέδων, επί μήνες, περιφέρονταν πεζές, μέχρι να φτάσουν επιτέλους στην Ελλάδα. 

Η περιγραφή αυτής της οδυνηρής πορείας των χιλιάδων ανθρώπων, από διάφορες χώρες, που βίωσαν τον εγκλεισμό κι άγγιξαν το θάνατο ήταν και το ισχυρό κίνητρο για τη θεατρική μεταφορά του βιβλίου.



Συντελεστές:

Σκηνοθεσία : Μαρία Φραγκή

Διασκευή : Ιωάννα Γκαβάκου

Σκηνικά – Κοστούμια : Άννα Μαχαιριανάκη

Φωτισμοί:Αννα Σωτρίνη

Μουσική : Νένα Βενετσάνου

Παίζουν : Ιωάννα Γκαβάκου & Νατάσα Κοσμίδου

Από 8 Μαρτίου & κάθε Τετάρτη στις 19:00 για λίγες παραστάσεις

Διάρκεια παράστασης : ( χωρίς διάλειμμα)

Trailerπαράστασης:

Radio spot:



*Info

Θέατρο Αλκμήνη | Αλκμήνης 8 |Κ. Πετράλωνα | 2103428650

Τιμή εισιτηρίου :

Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου 210 3428650 & στο www.viva.gr

ΟΙ ΛΑΟΙ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ!

Οι λαοί της Ελλάδας, της Τουρκίας και της Κύπρου (Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι) βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες εξελίξεις.
Με τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς να παροξύνονται καθημερινά και τον κύκλο του αίματος στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής να μην έχει τελειωμό. Με την περίπου απ” ευθείας αντιπαράθεση ΗΠΑ-Ρωσίας στο έδαφος της Συρίας. Με τις αντιθέσεις των αστικών τάξεων στις δύο πλευρές του Αιγαίου να επανεπιβεβαιώνουν τον αντιδραστικό τους χαρακτήρα. Με την προσπάθεια αναβάθμισης της αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής επικυριαρχίας στην Κύπρο, μέσα απ’ το νέο σχέδιο παγίωσης της διχοτόμησης της Μεγαλονήσου.

Οι συνέπειες των εξελίξεων σ” αυτά τα ζητήματα -και όχι μόνο- είναι παρούσες και καθορίζουν τη ζωή και το μέλλον εκατομμυρίων λαϊκών ανθρώπων. Γι” αυτό έχει μεγάλη σημασία η σωστή ερμηνεία τους, αλλά και η προώθηση των καθηκόντων που απορρέουν μέσα απ” αυτήν. Κριτήριο αποτελούν τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των γειτονικών λαών μας, που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα συμφέροντα του ιμπεριαλισμού και των εξαρτημένων αστικών τάξεων της περιοχής. Πολύ περισσότερο που οι ιμπεριαλιστές δεν το “χουν σε τίποτε να διευρύνουν το πεδίο της «θερμής» τους αναμέτρησης, αν εκτιμήσουν ότι κάτι τέτοιο είναι προς το συμφέρον τους. Οι κίνδυνοι για τους λαούς σε κάθε περίπτωση είναι προφανείς.

Οι αγεφύρωτες αντιθέσεις των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας αφορούν ζητήματα κυριαρχίας και άπτονται στον εξαρτημένο από την Δύση και ιδιαίτερα τις ΗΠΑ χαρακτήρα τους. Κινούνται μέσα σ” αυτό το πλαίσιο και γνωρίζουν εξάρσεις και υφέσεις ανάλογα με την περίοδο. Η τελευταία περίοδος όξυνσης έχει να κάνει με την προσπάθεια «κατάληψης καλύτερων θέσεων» στο πλαίσιο του ανταγωνισμού και της αναδιάταξης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Η πολιτική αυτή είναι εξ ίσου επικίνδυνη γιατί έχει φέρει το ΝΑΤΟ ουσιαστικό επικυρίαρχο στο Αιγαίο με πρόσχημα το προσφυγικό, έχει μετατρέψει τη χώρα σε πλατφόρμα εξόρμησης των δολοφονικών του ορδών, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να κινείται κι αυτή με τη σειρά της στο πλαίσιο του «ανήκομεν εις την δύσιν».

Ταυτόχρονα, η παρατεταμένη μνημονιακή επίθεση στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις δεν είναι καθόλου άσχετη με το πιο πάνω γεωπολιτικό πλαίσιο. Η «εθνική ομοψυχία» που επιχειρείται να εμπεδωθεί σε «ψυχρή» ή ενδεχόμενα πιο «θερμή» φάση θέλει να επιβάλει την υποταγή της εργατικής τάξης και του λαού στην αστική τάξη. Η αμφισβήτηση των συνθηκών και η επαναχάραξη των συνόρων έχει ήδη ξεκινήσει από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές με αιματηρά αποτελέσματα. Πότε «επιτιθέμενες» και πότε «αμυνόμενες» οι αστικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκίας δηλητηριάζουν τις εργατικές και λαϊκές συνειδήσεις με εθνικιστικά και σοβινιστικά κηρύγματα, αφήνοντας ανοικτό στο πλαίσιο της εξάρτησής τους το ενδεχόμενο πάσης φύσης τυχοδιωκτισμών.

Τα αντιδραστικά-διχοτομικά αμερικανόπνευστα σχέδια για Διζωνική–Δικοινοτική Ομοσπονδία στη Κύπρο επιχειρούν να διαιωνίσουν την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» σε συνθήκες αποσυγκρότησης της εργατικής τάξης και υποχώρησης του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Η μετατροπή του νησιού σε «αβύθιστο αεροπλανοφόρο», διακαής πόθος των ΗΠΑ, παρ” ότι δέχθηκε σοβαρό πλήγμα με την απόρριψη απ” τον Κυπριακό λαό του σχεδίου Ανάν το 2004, επανέρχεται σήμερα. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ αμέσως μετά και στην ευρωζώνη το 2008, ακολουθήθηκε από το «ηχηρό» και προς πολλούς αποδέκτες μήνυμα του κουρέματος των καταθέσεων το Μάρτη του 2013. Η σύμπλεξη αντιτιθέμενων γεωπολιτικών, στρατηγικών, οικονομικών και προσφάτως ενεργειακών συμφερόντων μόνο νέα δεινά προμηνύει για Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Πολύ περισσότερο που οι «κατά παραγγελία των ΗΠΑ» άξονες Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου με αντικείμενο τα θαλάσσια και υποθαλάσσια οικόπεδα της περιοχής για την άντληση υδρογονανθράκων ήδη υποθηκευμένων σε αμερικάνικους και ευρωπαϊκούς κολοσσούς δημιουργούν και νέες εστίες αντιπαράθεσης με την Τουρκία.

Η αναθέρμανση του Κυπριακού ζητήματος τα τελευταία χρόνια, το Μοντ Πελεράν, η Γενεύη και η συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών μέσα σ” ένα όργιο παρασκηνίου, πιέσεων, απειλών, εκβιασμών και αντιπαροχών επιδιώκει να φέρει το νησί στα μέτρα των σημερινών απαιτήσεων των υπερατλαντικών κατά βάση επιδιαιτητών. Το αν και πότε μπορούν να συγκεραστούν τα πολλαπλά, αντικρουόμενα και ξένα προς τους λαούς συμφέροντα παραμένει ερώτημα.

Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν ότι οι κίνδυνοι για τους λαούς Ελλάδας, Τουρκίας και Κύπρου μεγαλώνουν.
Γι” αυτό προβάλλει ως επιτακτική αναγκαιότητα η ανάδειξη και πάλη -σε ανεξάρτητη βάση από τα ιμπεριαλιστικά και αστικά συμφέροντα- των εργατικών και λαϊκών στοχεύσεων και προτεραιοτήτων. Για να προλάβουμε τα χειρότερα στην κατεύθυνση να τα αποφύγουμε. Για να οικοδομήσουμε γέφυρες φιλίας, αδελφοσύνης και αλληλεγγύης των τριών λαών και όλων των λαών της περιοχής. Γιατί οι λαοί δεν έχουν ανάγκη από προστάτες και εκμεταλλευτές.

ΚΟΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΩΝ ΛΑΩΝ!
• Ενάντια σε πόλεμο και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις!
• Ενάντια σε τυχοδιωκτισμούς, στον εθνικισμό και τον σωβινισμό!
• Ενάντια σε κάθε αλλαγή συνόρων!
• ΓΙΑ ΚΥΠΡΟ ΕΝΙΑΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ!






kke ml

Τελευταίες 9 παραστάσεις για το Ρομπέρτο Τσούκο του Μπερνάρ Μαρί Κολτές στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία Άντζελας Μπρούσκου, κάθε Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15 και Κυριακή στις 21.30 έως τις 21 Φεβρουαρίου.





Θέατρο Τέχνης



Ρομπέρτο Τσούκο



Υπόγειο

Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα

τηλέφωνο ταμείου: 2103228706



Τελευταίες παραστάσεις έως 21 Φεβρουαρίου 2017



Μέρες & ώρες

Δευτέρα - Τρίτη 21.15 & Κυριακή 21.30 | Τιμές 15 ευρώ & 10 ευρώ μειωμένο


video trailer: https://www.youtube.com/watch?v=5OdcyfcExfY



Ζούμε και πεθαίνουμε εντελώς διαφορετικά απ' ό,τι θα θέλαμε χωρίς ελπίδα οποιασδήποτε ανταμοιβής... 

Ευτυχώς που αυτή η ζωή είναι η μόνη - και μόνο αυτό είναι σίγουρo.

 Α.Ρεμπώ



Η φράση αυτή του Ρεμπώ συναντιέται  με το αδιανόητο της ζωής μας, χωρίς όμως να μπορεί να δώσει τις απαντήσεις που θα θέλαμε, για να κατανοήσουμε  τα ανεξιχνίαστα κίνητρα του δολοφόνου Ρομπέρτο Τσούκο.. Ένα φυσιολογικό αγόρι που εκτροχιάζεται χωρίς λόγο και μετατρέπεται σε εγκληματία,  ενώ το μόνο που θέλει κατά βάθος είναι να γίνει «διάφανος».



Ποιος είναι ο Ρομπέρτο Τσούκο;





Το έργο του Μπερνάρ Μαρί Κολτές  έχει σαν αφορμή την πραγματική ιστορία του κατά συρροήν  νεαρού δολοφόνου που σκότωσε τους γονείς του ,έναν επιθεωρητή ,ένα παιδί και πολλούς άλλους όπως ο ίδιος ομολογεί  στο τέλος... παρακολουθούμε την σύντομη ζωή του ,καθώς περιπλανιέται σε μία απρόσωπη και αφιλόξενη πόλη, που αναρωτιέται συνέχεια πως μοιάζει ένας δολοφόνος. Αντιμέτωπος με μια κοινωνία που ο μεγαλύτερος φόβος της είναι ότι  ποτέ δεν νιώθει ασφαλής παρ’όλο που  λατρεύει το αίμα ,τα δάκρυα και την βία σαν θέαμα.Το αίμα είναι το μόνο πράγμα στον κόσμο που δεν μπορει να περάσει απαρατήρητο λεει ο Ρομπέρτο Τσούκο.



Η παράσταση χρησιμοποιεί τα μέσα της κινηματογραφικής γραφής προκειμένου να αφηγηθεί 

την ιλιγγιώδη και ξέφρενη πορεία  του Ρομπέρτο Τσούκο στην πορεία του προς το  τέλος,



Η σκηνοθεσία  ακολουθεί τον Ρομπέρτο Τσουκο , όπως θα ακολουθούσε  μία τίγρη που πρόκειται 

να  συλληφθεί προκειμένου να ενταχθεί  σ'  ένα ζωολογικό κήπο.





Σκηνοθεσία - εικαστική άποψη - βίντεο: Άντζελα Μπρούσκου

Βοηθός σκηνοθέτη - μουσική επιμέλεια: Στέβη Κουτσοθανάση

Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου

Φωτογραφίες: Σταύρος Χαμπακης





Παίζουν:  Αντρέας Αντωνιάδης, Παρθενόπη Μπουζούρη, Άντζελα Μπρούσκου,

Γεωργιάννα Νταλάρα, Κώστας Νικούλι, Στράτος Τζώρτζογλου, Αντώνης Τσίλλερ

Το 4ο μνημόνιο ή το 5ο είναι ένα γεγονός εντελώς αναμενόμενο, διότι μην ξεχάμε πως είμαστε μια χώρα υπό κατοχή, όπου η κατοχική δύναμη είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Βερολίνο.

Αυτό υπογραμμίζει, μιλώντας στην εκπομπή «Στη δουλειά & στον αγώνα» που μεταδίδεται από το ραδιόφωνο της ΕΡΤopen, ο δικηγόρος, κινηματίας και μέλος της συλλογικότητας «Πλειστηριασμοί στα Μεσόγεια – ΣΤΟΠ», Ιωνάθαν Κωνσταντίνου, ο οποίος ήταν καλεσμένος να μιλήσει για τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς και τις ηλεκτρονικές κατασχέσεις.

«Είναι σαφές», συμπληρώνει, «ότι το όνομα του διαχειριστή της κατοχικής διακυβέρνηση λίγο ενδιαφέρει τους δανειστές. Εάν θα λέγεται ΣΥΡΙΖΑ, ή αν θα λέγεται ΝΔ, ή αν θα λέγεται ένα αμάγαλμα αυτών των δύο, δεν τους ενδιαφέρει. Ο σκοπός τους ενδιαφέρει, που είναι η διαρκής καταλήστευση του εθνικού πλούτου, ιδιωτικού και δημόσιου».
Μεταξύ αυτών, λοιπόν, μέσω των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών και οι λαϊκές κατοικίες αλλά και τα μέσα παραγωγής. «Και το πρώτο υποψήφιο μέσο παραγωγής που είναι υποψήφιο προς άλωση είναι ο μικρός γεωργικός κλήρος. Σκοπός -σύμφωνα με τα σχέδια της Τράπεζας της Ελλάδας και τη χαρτογράφηση που έκανε η εταιρεία “McKinsey"- είναι να δημιουργηθούν πέντε κολοσοί, που θα αποκτήσουν τον έλεγχο της γης, και οι σημερινοί αγρότες να γίνουν οι νέοι κολίγοι στα χωράφια τους».

Αυτό, υπογραμμίζει ο Ι. Κωνσταντίνου, το γεγονός δηλαδή ότι θα μετατραπούν σε κολίγους, «είναι κάτι που η ηγεσία του ΚΚΕ δεν το λέει στους αγρότες. Σωστό να συζητάμε για το κόστος παραγωγής, αλλά άμα δεν έχεις χωράφι ποιος ο λόγος να συζητάμε για κόστος παραγωγής;», αναρωτιέται.

Στα σχέδια αυτά, της μετατροπής των αγροτών σε κολίγους και της υφαρπαγής της περιουσίας τους, σημειώνει, συντελεί και το ασφαλιστικό Κατρούγκαλου, που «είναι ένα ακόμη μαχαίρι στην πλάτη του ελεύθερου επαγγελματία, του αγρότη, του μικρομεσαίου, του μικροεπαγγελματία. Και αυτό, διότι ο στόχος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης είναι οι περιφερειακές χώρες -όπως ακριβώς γίνεται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία- να μετατραπούν σε “φυτώριο” πολυεθνικών, τα μέσα παραγωγής να πάνε στις μεγάλες ευρωπαϊκές εταιρείες που έχουν έδρα στην κεντρική Ευρώπη και οι ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής είτε να μεταναστεύσουν είτε να μετατραπούν σε πολύ φθηνό εργατικό δυναμικό, ακόμα φθηνότερο και από τις χώρες που κάποτε κοροϊδεύμαμε, όπως, για παράδειγμα, η Βουλγαρία, η Σλοβενία κτλ.».

Οι αγρότες, συνεχίζει ο Ι. Κωνσταντίνου, με αφορμή τις νέες αγροτικές κινητοποιήσεις και τα μπλόκα, «όχι απλά έχουν δίκαιο που έχουν βγει στους δρόμους, όχι απλά έχουν εξαπατηθεί, αλλά θα είναι τα πρώτα θύμα της ληστείας εις βάρος της ελληνικής περιουσίας».

Ακούστε στο απόσπασμα της εκπομπής «Στη δουλειά & στον αγώνα» (μεταδόθηκε στις 28-01-17) τι άλλο είπε ο Ιωνάθαν Κωνσταντίνου για την ειλωτεία των μηχανικών, των δικηγόρων, των ελευθέρων επαγγελματιών, για τις «δουλάρες των μνημονίων» (σ.σ.: τις μεγάλες δικηγορικές εταιρείες) αλλά και γιατί οι αγρότες θα είναι τα πρώτα θύματα της ληστείας της ελληνικής περιουσίας.

Ζακ Πρεβέρ (4 Φεβρουαρίου 1900- 11 Απριλίου 1977)

Σάββατο, 04/02/17, 17.00- 19.00, Ποιείν Radio με τον Σπύρο Αραβανή.

Συντονιστείτε στην ERTopen στους 106.7 στα fm στην Αττική και διαδικτυακά σε ολόκληρο τον κόσμο στην ιστοσελίδα www.ertopen.com ή στο live24.gr.

Για τη συμμετοχή σας! Μπορείτε να καλείτε στα τηλέφωνα 210 6002909-10 ή να στείλετε αποστολή SMS γράφοντας: 

1Π(κενό) και μετά το ΜΗΝΥΜΑ στο 54045

Βασίλης Μακρίδης
Η χτεσινή (2/2) νύχτα ήταν από τις εφιαλτικότερες για τους κατοίκους του Ντονιέτσκ...

Τα στρατεύματα των χουνταίων του Κιέβου έσπασαν το προηγούμενο ρεκόρ τους, καταφέροντας σε όλη την έκταση της ΛΔ του Ντονιέτσκ συνολικά 3481 χτυπήματα με πυραύλους Grad και Uragan, που είναι ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟΙ με βάση τη Συμφωνία του Μινσκ-2. Μέσα στην πόλη του Ντονιέτσκ υπήρξαν 3 νεκροί και 8 τραυματίες, όλοι άμαχοι, κάτοικοι της πόλης, που εκείνη την ώρα κοιμούνταν...

Όπως ανέφερε στο σημερινό της briefing με τους εκπροσώπους των ΜΜΕ η εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού Υπ. Εξ. Μαρία Ζαχάροβα, «μόνο βάνδαλοι θα μπορούσαν να χτυπήσουν μια πόλη που κοιμάται»... Δε νομίζω ότι χρειάζονται περισσότερα σχόλια επ' αυτού...

►Για την δε στάση των εκπροσώπων του ΟΑΣΕ που, όχι μόνον έκαναν τα στραβά μάτια στις ωμές παραβιάσεις των Συμφωνιών του Μινσκ από την πλευρά της Ουκρανίας, αλλά εγκατέλειψαν άρον-άρον το Ντονιέτσκ και τις γύρω περιοχές, παραμελώντας ανερυθρίαστα το βασικό τους έργο, μία μόνο λέξη ταιριάζει: ΑΙΣΧΟΣ!!!

►Στο μεταξύ στη χτεσινή (2/2) συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, τόσο ο αντιπρόσωπος της Ουκρανίας, όσο και οι αντίστοιχες των ΗΠΑ και της Βρετανίας προσπάθησαν να παρουσιάσουν το δικό τους «σόου». Ο αντιπρόσωπος της Ουκρανίας παρουσίασε μάλιστα και φωτογραφίες από το κατεστραμμένο Ντονμπάς, ρίχνοντας τις ευθύνες για την καταστροφή (πού αλλού;) στη Ρωσία.

Το θράσος των Ουκρανών «επισήμων» δεν έχει όρια, αφού έχουν φτάσει στο σημείο να παρουσιάζουν αυτά που οι ίδιοι καταστρέφουν, ως αποτέλεσμα της δήθεν «ρωσικής επιθετικότητας».

►Ο αντιπρόσωπος της Ρωσίας, Βιτάλι Τσούρκιν, δεν άφησε αναπάντητους τους ισχυρισμούς του Ουκρανού «συναδέλφου» του, υπογραμμίζοντας ότι, κατά περίεργο τρόπο, η κλιμάκωση της έντασης στο Ντονμπάς συμπίπτει κάθε φορά με κάποιο ταξίδι του Ουκρανού Προέδρου Π. Ποροσένκο στο εξωτερικό, στο οποίο προσπαθεί να εκμαιεύσει κάποια χρηματοδότηση, ώστε να συνεχίσει το καταστρεπτικό του έργο μέσα στην ίδια του την πατρίδα.

►Η νέα μόνιμη αντιπρόσωπος των ΗΠΑ, Νίκι Χέιλι, συνέχισε ουσιαστικά στο πνεύμα της προκατόχου της Σαμάνθα Πάουερ, βάζοντας «θέμα Κριμαίας», για να εισπράξει την πληρωμένη απάντηση του Βιτάλι Τσούρκιν, που της υπενθύμισε τις πρώτες φράσεις του αμερικανικού Συντάγματος: «Είμαστε λαός»...

Και της υπενθύμισε ότι ο λαός της Κριμαίας με το συντριπτικό ποσοστό 96% αποφάσισε με δημοψήφισμα την προσχώρηση της πατρίδας του στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας...

►Όταν δε, η αντιπρόσωπος της Βρετανίας επανέλαβε, στο ίδιο μοτίβο, τα περί ρωσικής επιθετικότητας και ότι η Ρωσία οφείλει να επιστρέψει την Κριμαία στην Ουκρανία, ο Βιτάλι Τσούρκιν κυριολεκτικά... «την γλέντησε»!...

Αφού της υπενθύμισε αρχικά ότι τα γεγονότα στην Ουκρανία πήραν την τροπή που πήραν εξαιτίας ενός πραξικοπήματος, το οποίο η Βρετανία, μαζί με τις υπόλοιπες μεγάλες δυτικές χώρες, υποστήριξε, της ανέφερε στη συνέχεια ότι θα ήταν καλό η Βρετανία να καθαρίσει τη δική της συνείδηση, επιστρέφοντας τα Φόκλαντ στην Αργεντινή, το Γιβραλτάρ στην Ισπανία και την αγγλική βάση του Ριζοκάρπασου στην Κύπρο και μετά να «ζητήσει τα ρέστα» από τη Ρωσία...

Αυτά, ως τελευταία ενημέρωση από το αναζωπυρωμένο, δυστυχώς, μέτωπο του Ντονμπάς...


πηγή
sioualtec.blogspot.gr

Από τον Γιώργο Μουργή

[…]

Σβήνω τα ίχνη από τα ψέματά μας
παραπατάω στη σιωπή
Έγινε η απώλεια συνήθειά μας
κι ο έρωτας μια άρρωστη κραυγή

Εκείνο το Σάββατο, στο δρόμο για το Παλλάς κουβαλούσα δυο μαυρίλες μέσα μου. Μια για την επερχόμενη απώλεια της μάνας που ζύγωνε κι η δεύτερη για τη πίκρα πως η μουσική συνάντηση με τον Θάνο Ανεστόπουλο μάλλον θα έμελλε να ήταν ζωντανά η τελευταία μας.

Η ματαιοδοξία του υγιούς που ξεχνάει τους κανόνες της θνησιμότητας. Το σκέφτηκα μετά τη μουσική πανδαισία που μας χάρισε εκείνο το βράδυ ο Ανεστόπουλος, λες και δεν θα μπορούσα να είχα φύγει πριν κι από τους δυο στην ώρα της αναμονής.

Χορτασμένος από τα αυτιά ως τη καρδιά με εικόνες και τραγούδια, αισθάνθηκα τυχερός που οι κανόνες αυτοί με είχαν ξεχάσει.

Όσο τίμια κι αν θες να παίξεις το παιχνίδι της ζωής, στο βάθος είναι στημένο.

Κι όταν αγνοείς τους κανόνες του θανατικού, μπορεί το πέρασμα σου να γίνεται διασκεδαστικό στην εγκόσμια ευδαιμονία της στιγμής, αλλά παραμένεις απλός θεατής μόνο και μόνο υποδυόμενος ότι ζεις.Ο Θάνος Ανεστόπουλος αυτούς τους κανόνες ίσως να τους αγνόησε, ακόμα κι όταν ανακοίνωσε το καρκίνο του, γιατί δεν υποδύθηκε τον ρόλο που του έλαχε.

Τον δημιούργησε όχι  με προκατασκευασμένα ή χρησιμοποιημένα υλικά, μα με τα δικά του πρωτόλεια ψήγματα, όπως αποκολλήθηκαν από τις ψυχές των μεγάλων που αγαπούσε και εμπνεύστηκε.

Τα έκανε σπόρους και τα φύτεψε εντός του κι από τις Ρίζες του γέννηθηκαν τα Διάφανα Κρίνα, Τα Άνθη του Καλού.
Αυτά τα «Κρίνα» μας χάρισε εκείνο το Σάββατο, μαζί με τα τραγούδια του όχι σαν απόπειρα ζωής αλλά ως υπέρβαση του χρόνου που έζησε έγραψε, αφηγήθηκε μοιράστηκε τραγούδησε. Αυτή την έμπνευση μας παρέδωσε στο χρόνο που αγνοεί την θνησιμότητα της σωματικής ύπαρξης.

Καθ’ υπέρβαση του συμβατικού χρόνου που ορίζεται ανάμεσα στην αρχή και το τέλος μας.
Ο Ανεστόπουλος λατρεύτηκε από τους φίλους και τις φίλες του, γι αυτή τη αυθεντικότητα της αξιοπρέπειας. Αυτή κουβάλησε από την αρχή μέχρι το τέλος στις μουσικές και τους στίχους.

Απαξιώνοντας τα συναισθηματικά «ευκολάκια», τρύπωσε βαθιά, επώδυνα, χωρίς γκροτέσκα ηδυπάθεια, αποδομώντας την καρικατούρα του ρομαντισμού.

Δεν φοβήθηκε ποτέ να κάτσει παρέα για λίγο ή για πολύ με τον εαυτό του. Το επέλεγε.

Από σήμερα θα έχει όλο το χρόνο, όχι κατ’ επιλογή αλλά στην ανάγκη των κανόνων της θνησιμότητας. Χωρίς ποτέ να γίνει συνήθεια αυτή η απώλεια για μας.
«Το θέμα είναι να μη χάσουμε το ρομαντισμό μας, την αθωότητά μας. Να μη σκληρύνουμε, να μη συνηθίσουμε τις εικόνες της καθημερινής βίας που βλέπουμε. Δε λέω να είμαστε απαθείς. Έχει παρεξηγηθεί τελευταία η έννοια του ρομαντισμού. Αρκετοί το συνδέουν με μια σάχλα. Όχι, μερικοί είμαστε ευαίσθητοι και το διαφυλάσσουμε αυτό, το κρατάμε. Γιατί από εκεί γεννιούνται όλα. Και όχι μόνο η μουσική» (Συνέντευξη του Θάνου Ανεστόπουλου στον Θεοδόση Μυχό για το popaganda.gr)
https://youtu.be/QeUL387LTwk

Σταχτοπούτα

Θέατρο για παιδιά



Οι παραστάσεις συνεχίζονται

στο θέατρο Αμαλία

από την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017

Παραστάσεις τις καθημερινές για τα σχολεία

& κάθε Κυριακή για το κοινό



στο Θέατρο Αμαλία

Αμαλίας 71 & Παρασκευοπούλου| T: 2310888864

Διάρκεια: 60’ | Εισιτήρια: 10 € ενηλίκων, 8 € (παιδικό, φοιτητικό, ανέργων)



Η «Σταχτοπούτα», σε κείμενο και σκηνοθεσία Ανδρέα Αραούζου και μουσική Θοδωρή Οικονόμου, συνεχίζει τις παραστάσεις της από το θέατρο Αμαλία από την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017. Το κλασικό παραμύθι μετατρέπεται σε φαντασμαγορικό μιούζικαλ, η αγαπημένη ιστορία μεταφέρεται επί σκηνής με μια παραμυθένια σκηνοθεσία, πλαισιωμένη από μια μαγευτική μουσική και υπέροχα τραγούδια.



Μια παράσταση γεμάτη χιούμορ και συγκίνηση, για τη δύναμη της ελπίδας, της καλοσύνης και της αισιοδοξίας.



Καθημερινές παραστάσεις για σχολεία κατόπιν συνεννόησης.



Συντελεστές

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Ανδρέας Αραούζος

Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου

Κινησιολογία-χορογραφίες: Έφη Κλειδαρά

Στίχοι: Σταύρος Σταύρου

Μουσική διδασκαλία: Θεόδωρος Αλβανός

Σκηνικά – Κοστούμια: Κατερίνα Βαφειάδη

Φωτισμοί: Αντώνης Διρχαλίδης

Βοηθός Σκηνοθέτη: Ρέα Σαμαροπούλου



Παίζουν

Νίνα Μαζάνη, Χρυσή Μπαχτσεβάνη, Δημήτρης Παπιόπουλος, Ιωάννα Τζήκα, Ματθίλδη Τσέκου, Νίκος Χασάπης



Παραγωγή: Θωμάς Χαρέλας - BlackBox



Παραστάσεις

Παραστάσεις: 12 Φεβρουαρίου – 8 Απριλίου 2017

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Κάθε Κυριακή στις 11:30

Εισιτήρια: 10 € ενηλίκων, 8 € (παιδικό, φοιτητικό, ανέργων)

Προπώληση Εισιτηρίων: www.viva.gr, Public, Reload, MediaMarktSevenSpots, 11876, και στο ταμείο του θεάτρου Αμαλία

Ώρες ταμείου: Δευτέρα – Τρίτη 10:30-13:30, Τετάρτη έως και Κυριακή 17:30-21:00







ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ & ΚΡΑΤΗΣΕΙΣ:

ΘΕΑΤΡΟ ΑΜΑΛΙΑ

Αμαλίας 71 & Παρασκευοπούλου

Τ: 2310 888894

E: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ
Σήμερα Σάββατο 4/2 και ώρα 6μμ
Σολωμού 13 (4^οςόροφος), Εξάρχεια

Την τελευταία περίοδο παρατηρείται μια έντονη προσπάθεια από φιλικά προς την κυβέρνηση ΜΜΕ να πειστούμε ότι γίνονται βήματα για την σταθεροποίηση της χώρας, την πάταξη της ανεργίας και την πορεία προς την πολυπόθητη «ανάπτυξη». Ίσως οι λεονταρισμοί που επιβάλλονται για εσωτερική κατανάλωση ενόψει ενός νέου επώδυνου συμβιβασμού και η μυρωδιά προεκλογικού κλίματος, να δικαιολογούν τις δηλώσεις Φλαμπουράρη για θαύματα, αλλά ας δούμε την πραγματικότητα όπως είναι. Με αφορμή την εκδήλωση των Ενεργών Ανέργων και την παρέμβαση του επιστημονικού συνεργάτη στο ΙΝΕ της ΓΣΕΕ πριν λίγους μήνες, στις 24/10/16, αξίζει να ανατρέξουμε σε κάποια επίσημα στοιχεία όπως αυτά τέθηκαν στη συζήτηση τότε, με τον αναγκαίο σχολιασμό από μέρους μας.

Σύμφωνα λοιπόν με την ΕΛΣΤΑΤ, η ανεργία ανέρχεται επίσημα στο 23,1%. Τα ίδια στοιχεία δείχνουν ότι το 84% αυτών των ανέργων είναι άνεργοι που ψάχνουν μόνιμη δουλειά, το 72% είναι μακροχρόνια άνεργοι ενώ το 1/5 των ανέργων δεν έχουν βγει καν στην αγορά εργασίας!

Είναι προφανές πως το πραγματικό ποσοστό της ανεργίας δεν αντιστοιχεί στο 23,1% αφού, όπως αναφέρουν και τα επίσημα στοιχεία, αφενός οι περισσότεροι άνεργοι εγγράφονται στον οργανισμό όταν προκηρύσσονται τα αντίστοιχα προγράμματα και αφετέρου πολλοί δειγματολειπτικοί έλεγχοι (όπως π.χ. τα ερωτηματολόγια της Eurostat που έχουν επιβληθεί) θέτουν τα ερωτήματα με τέτοιο τρόπο ώστε να αποκρύπτεται εντέχνως η ανεργία (για παράδειγμα ακόμη και 1 ώρα μεροκάματο να κάνει ένας άνεργος και μόνο ΔΕΝ θα λογίζεται ως τέτοιος!).

Στον αντίποδα, υπάρχει και το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ το οποίο μετράει ροές (φωτογραφικά στοιχεία προσλήψεων-απολύσεων) και υποδεικνύει ότι το πρώτο 9μηνο του 2015 είχαμε ρεκόρ ισοζυγίου προσλήψεων έναντι απολύσεων. Εικόνα όμως που απέχει από την πραγματικότητα καθώς οι εργαζόμενοι όντας πλήρως αδήλωτοι (η μαύρη εργασία πιάνει επίπεδα ρεκόρ τα προηγούμενα χρόνια), δηλώνονται ως ασφαλισμένοι με αποτέλεσμα αυτή η διαδικασία να λογίζεται ως πρόσληψη προκειμένου οι εργοδότες να πληρώνουν χαμηλότερα πρόστιμα!

Για το τελευταίο 9μηνο του 2016, η μερική απασχόληση και η εκ περιτροπής εργασία αγγίζει το 53% πανελλαδικά.
Ειδικά τον Σεπτέμβρη του 2016, πραγματοποιείται ρεκόρ στη χώρα μας καθώς πρώτη φορά διαχρονικά το ποσοστό της ελαστικής-εκ περιτροπής εργασίας φτάνει περίπου το 61% του συνόλου των θέσεων εργασίας (και 39% η μόνιμη απασχόληση)!
Επιπλέον, η Ελλάδα αποτελεί την πρώτη χώρα παγκοσμίως σε αυτοαπασχόληση με το1/3 των εργαζομένων, σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, να είναι αυτο-απασχολούμενοι ενώ στον ιδιωτικό τομέα η ζώνη ανεργίας/επισφάλειας τείνει να γίνει πλειοψηφία. Και σ’όλα αυτά τα στοιχεία δεν συνυπολογίζονται οι ροές μετανάστευσης που τα τελευταία ανεπίσημα υπολογίζονται σε 200.000-250.000. 

Ήδη οι άνεργοι/ες, με τα νέα μέτρα μετατροπής του επιδόματος ανεργίας σε επίδομα για τους εργοδότες και το ποινολόγιο των ανέργων, έρχονται να αντιμετωπίζουν ακόμη δυσκολότερη κατάσταση από το επόμενο διάστημα, πόσο μάλλον όταν μόνο το 12% εξ’αυτών επιδοτείται. Σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε παραθέσει και ο κ. Καψάλης, αυτές οι τακτικές δεν έρχονται από το μέλλον καθώς έχουν δοκιμαστεί παλιότερα σε άλλες χώρες στη Λατινική Αμερική και μάλιστα με τη σφραγίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Η «υπό προϋποθέσεις μεταφορά χρημάτων» (όπως λέγεται η μετατροπή του επιδόματος ανεργίας) ορίζει ένα αυθαίρετο ποσό (στην περίπτωση της Ελλάδας 360 ευρώ) το οποίο θα δίνεται στους εργοδότες για να κρατήσουν έναν άνεργο 12 μήνες και άλλους 3 μήνες μετά. Αυτό το ποσό δίνεται άπαξ ή 2 και 3 φορές στη διάρκεια της εργασίας και όχι κανονικά όπως ισχύει και γίνεται κάθε μήνα, με συγκεκριμένο ωράριο, με δικαιώματα, υποχρεώσεις κλπ. Αυτή η διαδικασία ουσιαστικά δίνει βορά στο κεφάλαιο τα λεφτά των ανέργων, τα οποία μάλιστα έχουν προέλθει από τη φορολογία που πληρώνει βαριά ο λαός. Η κατρακύλα μάλιστα δεν σταματά εδώ αφού όπως αποδεικνύεται με επίσημα στοιχεία η αδήλωτη εργασία στην Ελλάδα που έφτανε το 40,1% (2η θέση παγκοσμίως μετά τη Μαλαισία) το 2012, έχει φτάσει πλέον στο 3,5% μέσω όλων αυτών των τεχνασμάτων και παραβιάσεων της νομοθεσίας (πληρωμή με εργόσημο των εργαζομένων που θεωρείται ότι εμπίπτουν στην περίπτωση της περιστασιακής απασχόλησης, κ.α).

Αν σε όλα τα παραπάνω συνυπολογίσουμε τις τελευταίες δηλώσεις της αναπληρώτριας υπουργού (κας Αντωνοπούλου) για την προκήρυξη νέων 8μηνων προγραμμάτων στους ΟΤΑ, εύκολα καταλαβαίνουμε πως υπάρχει μια έντονη προσπάθεια από κυβερνητικής πλευράς να μαγειρευτούν τα στοιχεία και να εμφανίζεται μια πλασματική εικόνα για την πραγματική κατάσταση της ανεργίας και της εργασίας στη χώρα μας.
Να ξέρουν όμως, όλοι οι κυβερνώντες πως όσο κι αν προσπαθούν να κρύψουν την τεράστια ανεργία ή να τη διαχειριστούν με κόλπα, αυτή είναι εδώ και μας πλήττει καθημερινά. Τη βιώνουμε στο πετσί μας!

Δε θα περιμένουμε την άνεργη ανάπτυξή τους, ούτε και τα παραμύθια τους για ανάκαμψη. Παίρνουμε τη ζωή μας στα χέρια μας και διεκδικούμε τα δικαιώματά μας!

• ΜΟΝΙΜΗ ΚΑΙ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
• ΕΠΙΔΟΜΑ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ
• ΔΩΡΕΑΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΜΜ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΕΡΓΟΥΣ
• ΠΡΟΣΜΕΤΡΗΣΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΑ ΣΥΝΤΑΞΙΜΑ ΕΤΗ
• ΚΑΝΕΝΑ ΣΠΙΤΙ ΑΝΕΡΓΟΥ ΣΤΟ ΣΦΥΡΙ

ΟΛΟΙ/ΕΣ στη ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΝΕΡΓΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ

Σάββατο 4/2 6μμ Σολωμού 13 (4^οςόροφος), Εξάρχεια